Ben ik weer hoor! Moeke had even een weekje geen klanten ingepland om achter de schermen even flink aan de slag te kunnen. Vanaf nu is er namelijk ook de mogelijkheid voor andere salons om mijn eigen haarlijn in te kopen. Maar daar komt best veel bij kijken! En dat geldt ook voor de V-parts. Man, die V-parts zijn echt the bomb! Hoe dan ook, zo’n weekje geen klanten was dus hard nodig. Alleen net effe jammer dat ik als een manke bejaarde rondloop doordat het kapsel rond mijn heup ontstoken is. Ja. F*ck my life. Altijd wat he. Hoe ik er aan kom? Nou, ik ben een ras echte ‘bot-kraker’. Van nek tot tenen, tot grote ergernis van mijn man. Maar IK KAN ER NIKS AAN DOEN. Het móet gebeuren anders zit heel mijn lijf op slot. Dit deed ik dus ook altijd met mijn heupen. Maar een aantal maanden geleden ging dat steeds minder prettig. Dat was dus het eerste teken dat er iets mis was. Maar je kent het wel, het even is druk genoeg, dus ik ging gewoon door. Alleen is het nu zo heftig geworden dat ik wel naar de dokter moest. Nu heb ik ontstekingsremmers meegekregen maar die werken nog niet helaas. Dus we wachten maar weer af! Gelukkig gaat ‘staan’ wel gewoon prima dus kan ik wel gewoon werken. Tenminste, dat moet gewoon. Maar traplopen, fietsen, hurken is een no-go. Afijn Afijn, genoeg over die broze heupen van mij.
Ik heb gevraagd waar mijn volgende blog over moest gaan, maar daar kwam alleen maar onzin uit. Bedankt voor jullie input dames. Niet dus. Dus ik zal jullie maar gewoon vertellen over mijn leven. En dat staat deze week in het teken van de kindjes. Die dikke jankbuddah is namelijk 1 geworden, en die terror peuter wordt morgen 3. Ze wegen nagenoeg evenveel, maar hé! Niks mis met een chubby dreumes! Jarig zijn betekent ook trakteren. En dat geldt dus schijnbaar ook voor baby’s. Echt de GROOTSTE onzin. Die gast kan zelf nog niks eten en dan moet hij wel trakteren? Maar hoe dan? Hij weet niet eens dat hij jarig is. Dus ik heb lekker een slagroomtaart gekocht en afgegeven bij de opvang. Zo’n dure taart weet je wel, die je speciaal laat maken. Kom ik er aan het einde van de dag achter dat er potver maar 3 kinderen waren!! Waarvan Sarah er 1 was, en nog een baby. Ja, onzin dus. Dankje. Saar daarentegen mocht vandaag trakteren. Die mijt (ja, je schrijft ‘meid’, maar ‘mijt’ klinkt zo veel leuker) schreeuwt hele dagen van bovenop haar stoel: ‘IJSJES TE KOOOHOOOOP!!’. Dat ik maar nep ijsjes van snoep heb gemaakt zodat haar droom eindelijk werkelijkheid wordt. En wat was ze trots! Alleen ben ik al heel de dag aan het inloggen op de app van de opvang of ze mooie foto’s hebben gemaakt van hét moment.. Maar je raad het al.. Ik heb er tot het einde van de dag op moeten wachten. Des al niettemin waren de foto’s top! En nu staat er een awesome fietsje op mij te wachten om ingepakt te worden. Ik kan niet wachten tot morgenochtend!
Saar praat inmiddels de oren van je kop! Helaas heeft ze de schelle stem van haar moeder geërfd en vraag ik met regelmaat of ze zomaar 1 minuut even haar waffeltje wil houden. ‘Tuurlijk mama’ zegt ze dan. 4 seconden later is de stilte dan toch weer over. Soms is ze té scheetig en zegt ze bij het welterusten wensen tegen papa: ‘Ik vind jou écht een schatje’! Ahh, dan is ze om op te vreten. Maar afgelopen week stond ze midden in de nacht op de gang, schuifelend in haar slaapzakje te schreeuwen: ” Hallooo! Hallloooooohoo!! Ik moette plassuh hoor!!’. Het is ook echt zo bijzonder dat als Tommie dan EINDELIJK langer dan 2 uur achter elkaar slaapt, Saar wakker is. Wat is dat? Pure Karma? Niet te doen.
Jasper en ik krijgen nu na een jaar niet normaal te hebben geslapen toch wat vreemde situaties hier en daar. Zo zaten we laatst aan tafel te lunchen, en dacht Jasper dat de klei van Saar een broodje was.. Jep, hij heeft echt een hap genomen. En zo duw ik wel eens een speen van Tommie in de verkeerde mond.. Die Tom, ik wens hem zoveel meer rust & tevredenheid in zijn leven. Hij heeft moeten vechten vóór zijn leven bij zijn geboorte en de weken erna, en nu is hij elke dag aan het vechten tégen het leven lijkt het wel. Het is allemaal zó veel voor hem. En ik kan hem niet troosten. Dat is het meest verschrikkelijke aan huilbaby’s, dat ze ontroostbaar zijn. Bij 90% van de huilbaby’s vinden ze geen oorzaak. Punt. En daar moet je het mee doen. Er wordt dan vergeten dat je er als ouder zijnde aan onderdoor gaat. Niet omdat we niet slapen en heel de dag gehuil horen, nee, maar omdat je kind zo intens veel verdriet heeft en je niets voor hem kan doen. Dat is écht verschrikkelijk. En dan hebben we het niet over gewoon huilen of mopperen, maar echt krijsen, gillen. Je zou denken dat zijn teen is gebroken, schouder uit de kom is, zijn lijf in de fik staat. Maar niks is minder waar. Hij is medisch gezien in orde. Tenminste, op de prematuur dingetjes na, maar daar heeft hij geen pijn van. Dus lopen we vast, lopen we elke keer weer tegen die muur aan. En hopen we elke week dat het beter met hem zal gaan.. Voor hem!
