The word is out! Ik ben in verwachting van de tweede. Inmiddels ben ik zelfs alweer ruim 17 weken in verwachting, en kun je niet meer om mijn buik heen. Maar dat kon eigenlijk vanaf 10 weken al niet meer. Jesus wat een pens! Alleen is het jammere van die ‘eerste maanden buik’, dat mensen twijfelen of je in verwachting bent of gewoon dik bent geworden. Beide dingen durven mensen niet te zeggen (uitzonderingen daar gelaten, sommige mensen hebben gewoon echt geen fatsoen). Mensen durven niet te vragen of je misschien in verwachting bent, want als dit niet het geval is dan hebben ze zojuist tegen je gezegd dat je moddervet bent geworden. En ben je niet in verwachting, maar dus echt gewoon moddervet bent geworden, weet je dat zelf ook wel. Daar heb je de buurvrouw niet voor nodig om aan herinnerd te worden. Daarom vond ik het erg fijn dat de eerste drie maanden voorbij waren, dan kon ik namelijk zelf vertellen dat ik wel moddervet ben geworden, maar dat dat door de baby komt. Ik had het ook gewoon al kunnen weten dat ik in verwachting was voordat het officieel werd vastgesteld. Want vanaf dag 1 heb ik een plofkop. Ik bedoel, ik heb geen heel smal gezichtje want dit heeft mijn zus al van moeder natuur gekregen, maar zoals het nu het geval is. Man man man wat een onderkin. Daarbij voel ik mij ook elke dag doodziek. Dat je om 15u denkt: Jezus, ik moet nog minstens 4 uur functioneren voordat mijn kind naar bed gaat, en ik moet ook nog koken. HOE DAN?! Dat heb ik dus elke dag. Misselijk, overgeven, koppijn, uitgeput. Als je mij tegenkomt en je werpt een blik op mij, zie je ook dat de dood in mijn ogen staat. En daar onderaan bungelt nog ergens dat dikke lijf. Nee, het is niet best momenteel. Ik was ook even vergeten dat als je zwanger bent, je ook gewoon al je sexappeal kwijt bent. En die ga ik de komende maanden ook niet meer terugvinden vrees ik. Fijn voor de mensen die wél stralen tijdens hun zwagerschap, maar ik zit nu gewoon effe mijn tijd uit in een grot. In maart hoop ik daar weer uit te komen. Momenteel verricht ik al mijn verplichtingen, en stort daarna in. Dus als baby 2 er is, beloof ik dat ik weer socialer, spontaner en gewoon prettiger in de omgang word. Maar wat word ik ontzettend blij van al jullie lieve cadeautjes die jullie meebrengen. Echt zo ontzettend lief. Jullie zijn ook allemaal zo begripvol, ik waardeer dat echt enorm!!
De meeste mensen weten wel dat Saartje niet uit het niets is gekomen. Wij hebben hier 3 jaar lang heel veel voor moeten doen, en vooral voor moeten laten. Hormonen slikken en veel ziekenhuisbezoekjes verder was ik dan eindelijk in verwachting. Ik krijg veel de vraag hoe het nu is gegaan. Nou, dat zal ik jullie vertellen. Toen Saar 1 jaar was, dachten we: Laten we maar alvast beginnen met heel de mallemolen, als het nu weer zo lang duurt dan is dit wel het juiste tijdstip om te starten. Ik heb natuurlijk ook diabetes, dus dit moest eerst heelmaal strak op orde zijn. Toen we in juni ‘groen licht’ van mijn internist kregen, ben ik alvast gestopt met de pil. Ik haatte dat ding, maar moest het altijd voor de zekerheid slikken i.v.m .de schadelijkheid voor het kindje als mijn suiker niet op orde zou zijn en ik toch per ongeluk in verwachting zou raken. Iets wat dus eigenlijk helemaal niet kon omdat ik PCOS (geen eisprong) heb, maar toch. Tijdens de afspraak bij de gynaecoloog kreeg ik mijn eerste hormoonkuur voorgeschreven en kon het feest weer beginnen. Toen er na 2 weken nog niets veranderd was na de hormoonkuur moest ik even langs komen om te bekijken of het überhaupt wel iets had gedaan. Zogezegd zo gedaan. Niets vermoedend ging ik met Saartje naar de gynaecoloog. Daar zaten we dan met zij drieën, over koetjes en kalfjes te praten want de schaamte was ik al lang voorbij. Tot dat ze tussendoor zei: ‘’ Je bent zwanger’’. WAT?! ‘’Ja, echt waar’’. HOE DAN?! Tja, dat weten we allemaal wel hoe kindjes worden gemaakt. In shock kwam ik thuis en liet ik Sarah de echo aan Jasper geven. Wij vonden Saartje al een wonder na al die tijd, maar deze. Tsjonge jonge! Eindelijk heb ik eens een cadeautje van moeder natuur gekregen. Ze heeft vast mijn vorige blogs gelezen en moet toen gedacht hebben: Dat moet ik even fixen bij Steef. Nou, bedankt maar, wij zijn intens gelukkig!
