Poeh, dat is lang geleden he! Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen maanden ook echt in een grot geleefd. Een grot waarin ik alleen maar oog had voor mijn kindjes. Ja, kindjeS, want inmiddels zijn het er 2!
Gedurende mijn zwangerschap leefde ik al een beetje in een grot, maar toen kwam ik er nog wel eens uit. Dat is eigenlijk sinds kerst verder niet meer gebeurd, dus ik weet ook eigenlijk niet meer hoe daglicht er uit ziet. Want man man man, wat heeft ons gezinnetje veel meegemaakt. Ik zal jullie mee nemen in mijn verhaal, en ik zal proberen niet te veel in bevallingsdetails te treden.
In december is het eigenlijk allemaal begonnen. Die maand heb ik veel te veel gewerkt met dat zwakke lichaam van mij. Hier moest ik dan ook voor op de blaren zitten, want tijdens de kerstdagen werd ik ziek, en de dag na kerst was ik echt ontzettend ziek. Zo ziek, dat ik mij zorgen maakt om de baby die in mijn buik zat. Wij wisten natuurlijk niet wat het zou worden, dus ik praatte altijd over ‘de baby’. Op vrijdagochtend heeft Jasper mij naar de dokter geloodst, want ik kon zelf niet meer op mijn benen staan. De dokter heeft even een snelle check gedaan en kwam tot de conclusie dat het een virusje was wat mij flink te pakken had. Ze raadde mij wel aan om, als ik mij ’s middags niet beter zou voelen, ik toch even langs de gynaecoloog moest gaan voor dat ik het weekend in ging. Ik hoefde niet te wachten tot de middag, want ik voelde mij met het kwartier slechter worden. Dus, gebeld naar het ziekenhuis. Uitgelegd dat het waarschijnlijk vast een virus zal zijn, maar ik mij toch erg zorgen maakte over de baby. Deze voelde ik namelijk steeds minder bewegen. Ik mocht mij om 15uur melden in het ziekenhuis voor een check-up je. Yes! Dat was fijn, werd ik hopelijk gerust gesteld. Helaas werd ik dat niet, want vlak voor we naar het ziekenhuis wilde gaan, werd ik gebeld door de assistent van de gynaecoloog, dat ik maar beter thuis kon blijven, ‘ het is vast een virus, en anders besmet je hier iedereen’. Ja. Dat werd echt gezegd. Jezus wat word ik weer boos als ik hier aan terug denk. Met een onbestemd gevoel bleven we thuis, en de dagen daarna waren verschrikkelijk. Ik voelde de baby echt niet meer. Maar dan dacht ik: Ik ben bij de dokter geweest, gynaecoloog gesproken, ik ben gewoon heel ziek, ik ben vast een overbezorgde moeder. Die dagen duurde lang. Oud&Nieuw was kut, ik voelde mij kut, en de baby dus ook. Op dinsdag nacht werd ik wakker en dacht ik: Krijg allemaal lekker de tyfus in dat ziekenhuis, er moet NU naar mijn baby gekeken worden. Aan de telefoon was ik dan ook erg standvastig, en ik mocht mij om 6uur melden in het ziekenhuis. Deze emomom kan het nog niet helemaal aan om dat verhaal precies uit te schrijven. Gewoon vertellen gaat mij een stuk beter af merk ik nu. Kort samengevat: Het was heel erge foute boel en de baby moest direct gehaald worden. En daar lag ik, zonder man, vol zorgen of ons kindje het wel ging redden. Maar gelukkig was daar precíes op tijd mijn steun en toeverlaat.
De schuifdeuren gingen open op de OK en daar kwam Jasper aangerent. Thank fucking god, want dit kon ik echt niet alleen. Als jasper een minuut later was geweest had hij de geboorte van zijn ZOON gemist. Ja ja, een zoon! Genaamd Tommie! En Tommie jongens, Tommie is een held. Wat een vechter is onze kleine man. Slechts 1600 gram, en 10 weken te vroeg. Er stond een super team vanuit het Sophia kinderziekenhuis klaar voor Tommie, en die hebben hem gelijk onder handen genomen. Daarna zijn wij beide overgebracht naar het Sophia kinderziekenhuis en hebben we daar 10 hele pittige dagen gehad op de IC. Ook daar gaan we nog maar even niet over uitweiden. Na 10 dagen mocht Tommie eindelijk van de IC af, en zijn we in Goes terecht gekomen. Ook daar heeft Tommie nog heel wat tegenslagen moeten overwinnen. Hij is nu bijna 9 weken, en is aan het bijkomen van een virus. We kunnen niet wachten tot hij EINDELIJK mee naar huis mag. Als je als prematuur geboren wordt, moeten al je organen nog rijpen. Dit is ook bij Tommie zo, dus ondanks dat Tommie het naar omstandigheden heel goed doet, hebben wij nog steeds veel zorgen.
Jullie begrijpen natuurlijk wel dat door dit hele verhaal HipHaar even op een laag pitje stond/ staat. En wat zijn jullie allemaal lief voor ons. Het doet ons zo goed om al jullie lieve berichtjes te lezen, jullie prachtige cadeautjes te mogen ontvangen en al het begrip wat jullie tonen. Echt heel erg fijn! Dikke kus voor jullie, en hopelijk tot snel! XOXO
